De eerste bestemming deze vakantie is Wetzlar. Een oud stadje waar de Dill in de Lahn uitmond. We hebben hier de kerstdagen doorgebracht. Op Eerste Kerstdag hebben we een stadswandeling gemaakt. Erg leuke oude binnenstad. Tweede Kerstdag was het regenachtig en zijn we lekker binnengebleven. Een dagje uitslapen. Onze televisie werkt niet, omdat we een kabeltje kapot hebben. Beetje balen, maar we kunnen ook best zonder. Ik kijk graag films op de laptop en Ina leest een boek. Zodra de winkels opengaan zal ik een nieuwe HDMI-kabel kopen. Tenslotte worden de Nederlandse kampioenschappen gereden en Ina is daar helemaal weg van.
We wilden eigenlijk doorrijden tot Velbert om donderdag het Neanderthal Museum te bezoeken. Dat hebben we dus niet gered. We waren wat later weg als gepland en moesten toen ook nog op zoek naar een tankstation. Mijn routeplanner staat ingesteld op de meest economische route en daardoor rijden ve vaker door de rimboe. Dat vinden we veel leuker dan de Autobahn maar op die kleine landweggetjes vind je weinig tankgelegenheden. Uiteindelijk is dat wel gelukt maar inmiddels was het al na vijven. We zijn daarom neergestreken in Soest (spreek uit: Soost). Een aardig stadje met een mooie Altstadt met vakwerkhuizen. Uiteindelijk hebben we besloten het Neanderthalmuseum te laten schieten en donderdag de stad te bezoeken. Bleek een goede beslissing te zijn. Mooie kerken, rondwandeling met verklarend borden. Wij dus voortvarend aan de wandeling begonnen. Een paar kerken hebben we bezocht, maar toen liepen we in een half uur tijd vier keer verkeerd. Je hebt toch een kaartje nodig om die wandeling te kunnen lopen. Er zijn wel routetekens, maar niet altijd is de volgende zichtbaar. Dan sta je dus op een splitsing en kan niet vinden welke kant het dan op moet. Vermoeiend en frustrerend. Na een uur of anderhalf lopen hebben we het opgegeven en zijn wat gaan drinken.
’s Avonds de stad weer in om bij Brauhaus Zwiebel te gaan eten dat was waar ik op ludieke maar niet mis te verstane wijze door de serveerster werd gecorrigeerd. Zo leerde ik dat het Soost is en niet Seust. Allebei heerlijk gegeten en genoten van het Soester Dunkel.
In het Bilsteindal dat van Warstein naar het zuidwesten loopt ligt een druipsteengrot met een wildpark er omheen. Het geheel ligt op een kilometer of 4 vanuit Warstein. Wij dus even snel boodschappen gedaan en op pad. Parkeren met onze 10 meter totale lengte kon op het meest afgelegen en daardoor ook vrijwel lege parkeerterrein P3. Te voet naar de grot dus. Deze wandeling voert ons langs een paar terreinen met wild. Vooral het areaal met wilde zwijnen zag er goed uit. Ruim opgezet met niet teveel varkens erin. Daardoor was er nog ruimschoots vegetatie voorhanden. Zag er mooi uit. Door het voeren met uit een automaat verkrijgbare maïskorrels zijn de varkens nagenoeg tam. Toch wel leuk om te zien. Een helling werd begraasd door twee geiten. Twee was genoeg, want geiten eten ook alles en zo heeft de plantenwereld tijd om zich te herstellen. Zet je er meer in, wordt de helling kaalgevreten. De wortels van de planten sterven dan ook af, waardoor de grond op de helling niet meer wordt vastgehouden. Een flinke bui kan dan een aardverschuiving veroorzaken. Verder waren er nog schapen en herten.
De grot zelf is een typische uitgesleten druipsteengrot met mooie formaties. Wat ons hier opviel waren de smalle, maar erg hoge gangen. Dit was onze zevende en laatste grot deze vakantie. Ik kan alleen maar zeggen: geen twee waren hetzelfde, de formaties zijn gelijksoortig maar overal weer verrassend anders. Elke keer hadden we het gevoel dat ook deze grot weer de moeite waard was geweest. Omdat de bezoeken niet al te veel tijd in beslag nemen bleek dit een heel relaxed vakantiethema te zijn geweest. We denken al na over een nieuw thema voor volgend jaar.
Dinsdag in Warstein. Het is een mooie grote staanplaats op het terrein van de Warsteiner bierbrouwerij. Dit terrein is vanaf het eerste weekend in september een week het toneel van de grootste heteluchtballon bijeenkomst van Europa. Het wordt de Montgolfiade genoemd naar de uitvinders van de heteluchtballon de Franse gebroeders Montgolfier. Daarvoor is een groot deel van het terrein ingericht om tijdelijke gasten onder te brengen in Campers en andere kampeermiddelen. Er was een sanitairgebouw met gratis douches en toiletten. Helemaal prima dus.
De brouwerij heeft een boezoekerscentrum. Ze zijn duidelijk gewend busladingen toeristen te verwerken. Je krijgt voor 10€ een bezoekersprogramma gepresenteerd. Eerst een filmpje over drie jongelui die ons dan in een multimediaal museum gaan rondleiden. Erg leuk bedacht. Daarna een grotere filmzaal met een draaiende en kantelende vloer waarop de stoelen zijn gemonteerd. Daaromheen is een aantal panorama’s ingericht waar de jongelui op diverse schermen worden geprojecteerd. Daarbij vertellen ze in grote lijnen het brouwproces en de geschiedenis daarvan. Vervolgens worden we in een moderne rondleidings-trein door de brouwerij gereden. Indrukwekkend. Niet alleen de oude rommel, maar door de daadwerkelijke productieruimtes en het magazijn. Leuke tour. Aansluitend mag je dan nog twee uren proeven en genieten van de dranken die Warsteiner in het productpalet heeft. Bier dus. Voor een colaatje moet je betalen.
Al met al toch een heel leuke dinsdagmiddag.
Morgen willen we naar de Bilsteinhöhle en dan door naar Velbert. Ik wil vrijdag in Hürth naar een nieuw luchtgeweer kijken.
Van Wiehl wilden we naar Iserlohn om de volgende grot te bezichtigen, de Dechenhöhle met bijbehorend Deutsches Höhlenmuseum. De Stellplatz in Iserlohn was niet helemaal naar ons zin. Omringd door hoge bomen, dus geen satelietontvangst, stenen ondergrond, plaatsen niet vlak en te weinig ruimte voor de aanhanger. Vlakbij Iserlohn ligt Hemer. De oplettende lezer zal hebben opgemerkt dat we daar afgelopen winter ook al zijn geweest. Die plek was zeer geschikt. Wij zijn dus even doorgereden en hebben ons daar geïnstalleerd. Dat bleek een goed idee. We hebben in Hemer heerlijk genietsnut tot maandagmorgen. Maandag was dus weer een actie-dag. Eerst inpakken, tanks legen en vullen, boodschappen doen. Dan naar de Dechenhöhle.
Op de parkeerplaats voor touringcars de camper geparkeerd. De tunnel naar de grot was maar 2,4 m hoog en daar passen wij niet onderdoor. Bussen stonden er toch niet. Te voet naar de grot en het museum. Mooi gebouwtje aan de spoorlijn. Die spoorlijn heeft ook geleid tot de ontdekking van de grot. Bij de aanleg ervan in 1868 liet een spoorwegwerker gereedschap in een kleine spleet in de bergwand vallen. Gereedschap was duur en moest bij verlies zelf betaald worden. De arme man was dus zo goed niet of hij moest het gat groter maken en zich erdoor naar beneden laten zakken. Het gereedschap werd teruggevonden, en tegelijk de grot ontdekt. De man stond in een zaal die nu de Kapel wordt genoemd. Deze grot is weer heel anders dan de anderen die we hebben bezocht. Brede, ruime gangen met prachtige formaties. We mochten helaas niet fotograferen. Maar op Google vind je prachtige afbeeldingen van de grot. Zoek op “Dechenhöhle” en kies dan voor “Images”. Het valt ons ook elke keer weer op dat je inmiddels gaat denken:”been there, done that”, om vervolgens weer verrast te worden door de schoonheid van de kalksteenformaties. Na een goede drie kwartier sta je voldaan weer buiten. Elke keer weer een verrassing wat voor moois er in de grot is ontstaan. Geen twee hetzelfde.
Op naar de volgende grot: Bilsteinhöhle bij Wartsein. In Warstein wordt ook het Warsteiner Bier gebrouwen. De brouwerij heeft een eigen Stellplatz/Camping met alle voorzieningen. Er worden fabrieksrondleidingen gegeven. Dat gaan we dinsdagmiddag doen. Daarna ben ik waarschijnlijk de rijvaardigheid verloren dus woensdag weer verkassen. Onderweg langs de Bilsteinhöhle en de Lörmecke-Turm. Waar we woensdag uiteindelijk naar toe gaan weten we nog niet.
Vanmorgen ingepakt en naar de druipsteengrot in Wiehl gereden. We missen daar net een rondleiding en treffen de kassa verlaten aan. Ook geen briefjes of aanwijzingen, behalve een bord met: volgende rondleiding – en dan een houten speelgoedklokje dat op 12:45 uur staat ingesteld. Dat was dus twee minuten geleden. Wordt je toch een beetje onzeker van. Klopt dat wel? Wanneer is dan de volgende echt? Zijn ze überhaupt wel open? Je kent dat wel. Wij dus een minuut of 15 gewacht, en jawel. Daar kwam een hele groep uit de grond opgerezen. Nou ja, de trap op vanuit de grot. De gids nam vervolgens plaats in het kassa-huisje en opende het loket. Volgende rondleiding bleek om 13:45 uur plaats te vinden. Waarschijnlijk een foutje gemaakt met het klokje, of het wijzertje zat niet helemaal strak meer. Maakt niet uit. Inmiddels dorst gekregen dus allebei een flesje water bij de gids gekocht. Kwart voor twee gaan we dan naar binnen.
De grot is voor een deel gegraven en aangelegd. Er worden sind 1925 rondleidingen gegeven en daarvoor zijn indertijd al aardig wat aanpassingen gedaan. De schade door de vele bezoekers wordt duidelijk zichtbaar aan de zwarte verkleuringen van de kalkafzettingen. As je een druipsteen aanraakt, draag je zuren en vetten van je huid over op de steen. Die zorgen ervoor dat de kalk zwart wordt en door het vet ook niet meer kan groeien. Dat groeien gaat sowieso maar erg langzaam. Gemiddeld 1 millimeter elke 10 (ja, tien) jaren. Er groeit ook veel alg en varens in het schijnsel van de lampen. Dat is op zich normaal, maar wordt in de meeste grotten elk jaar of zelfs twee keer per jaar verwijderd. Hier kennelijk niet in die frequentie. Dat resulteert in een beetje groezelige indruk van de hele grot. Grotten hebben een “eigen” kleur. Dat komt doordat er kleurstoffen van het aardoppervlak met het water mee de grot insijpelen. Niet alleen de opgeloste kalk, maar ook de verschillende pigmenten zetten zich in de grot af. Deze grot was tamelijk diep bruin, leemachtig. De druipsteenformaties hebben veel meer stromende vormen en er zijn veel minder stalagmieten en stalactieten gevormd. Eerst vonden we het een beetje tegenvallen, maar er was toch best veel te zien.
Als je stopt met vergelijken, kan alles toch tot zijn recht komen.
Uiteindelijk toch heel blij dat we ook deze hebben bezocht.
Foto’s volgen hier onder.
Het Haasje
Overal groen van de algen
Een lange streep met calciet in kristalvorm.
De uiterst fragiele gordijnen worden met gaas beschermd.
In deze grot wel veel kristallen.
Volgens de gids is dit versteend koraal. Ik denk dat het kokerwormen zijn
Dit was ook een enorme kalkafzetting, maar op de foto komt dat niet goed over
Nog een keer proberen 🙂
Lijken wel laagjes. Veel en weinig neerslag? Zo regelmatig? Ik weet het niet.
Van de Attahöhle in Attendorn zijn we naar Bielstein/Wiehl gegaan. Daar staan ve op een speciaal camper terreintje met gravel voor de gebouwen van de camping. Hier is de WiFi wel OK. Goede uploadsnelheid, dus ik kan met de site aan de slag.
Het is hier goed toeven. Dinsdag niet veel gedaan, beetje lezen, beetje puzzelen, beetje slapen. Het wordt wel erg warm. Vandaag, woensdag, zelfs nóg warmer. We hebben besloten de hele dag binnen te blijven met de airco aan. Er moet ook nog een beetje gewerkt worden. Ina maakt nog een verslag en ik werk de site bij. Lekker koel in de camper.
Vanavond gaan we hier in het restaurant een hapje eten en morgen, donderdag, weer op pad. Eerst hier in Wiehl een grot bezoeken, dan door naar het noorden van het Sauerland. In Iserlohn is ook nog een bekende druipsteengrot met het “Deutsches Höhlenmuseum”. Ik ben benieuwd.
Zondag gaan we van Han-sur-Lesse naar Duitsland. We willen naar de beremdste grot in Duitsland, de Attahöhle in Attendorn, Sauerland. We komen aan het einde van de middag aan op het parkeerterrein en ik kan me nog net aanmelden bij de administratie. We krijgen twee sleuteltjes voor de electriciteitspaal en de verswater/riool aansluiting. Om 17:30 uur gaat het parkeerterrein dicht. Toch weet een ouder echtpaar nog door een slagboom te rijden en vraagt zich af of ze stroom kunnen krijgen. Hun koelkast is niet in orde, het blijft er te warm als er op gas moet worden gedraaid. Wij hebben de stroom pas nodig als we de grot gaan bezoeken. Dan zetten we de airco aan zodat de hond het niet te warm krijgt in de camper. We staan onze aansluiting af en de volgende morgen vroeg steekt de buurman de stekker weer terug in onze camper. Iedereen blij dus.
Ons plekje op het parkeerterrein. De buurman is alweer weg.
Dat probleem met het gas heb ik ook een paar keer gehad. Na een tijdje gaat de sproeier van de brander toch weer verstopt zitten. Ik heb inmiddels een dun reepje van een sigaretten-filter in de gasleiding voor de brander gestopt. Sindsdien geen probleem meer gehad.
’s Maandags bezoeken we de grot en gaan direct daarna door naar Bielstein/Wiehl.
De grot is een absolute bezienswaardigheid. We dachten dat we na het overweldigende van Han-sur-Lesse niet makkelijk meer onder de indruk zouden komen, maar daar was geen sprake van. De Attahöhle lijkt duidelijk ouder dan de grotten in België. De druipsteenformaties lijken groter en uitgebreider te zijn. Er zijn ook plassen waar water blijft staan en waarin zich kristallen vormen. De grot is nauwer dan die in België en heeft minder en veel kleinere zalen. Toch hebben we van de rondleiding genoten. Prachtige formaties en mooie kleuren zonder kermis-ledjes. Wij raden een bezoek zeker aan.
We mochten niet fotograferen in de Attahöhle, dus dat doen we dan ook niet.
Van Han-sur-Lesse zijn we donderdag naar Hillesheim in de Eiffel gereden. We zijn op weg naar Attendorn voor de Attahöhle, maar nemen een paar dagen rust. Onderweg in Duitsland nog even boodschappen gedaan.
Mooi weer smalle wegen en mooie luchten. Prima ritje dus.
Het weekend wordt mooi, we denken erover te gaan barbecuen. We strijken voor het weekend neer bij de boerderij van de familie Maas aan een misschien wel drukke weg. Althans, volgens de commentaren in de camperplaats-gids. We zullen het niet weten want de weg was afgesloten wegens asfalteringswerk. We konden er van de andere kant gelukkig wel in. En de boerderij was inderdaad nog bereikbaar. Een mooie rustige plek (nu dus) op een terrein voor de boerderij. Met de WiFi van de boerderij geprobeerd contact met de website te maken, maar de verbinding is te traag. E-mails enzo gaat nog wel, maar foto’s uploaden naar de site is geen doen. Het duurt te lang en dan worden alle foto’s geweigerd door een time-out van de site. Geeft niet, maar we wilden eigenlijk de site bijwerken. Het is leuker als je regelmatig kunt bijwerken.
We staan dus op een melkveebedrijf met ongeveer 40 melkkoeien, zo vertelt ons de oudere boerin. Alles roodbont en alles uit eigen fok. De eigen stier staat gewoon in de wei in de kudde. Hartstikke leuk en eigenlijk puur natuur. Ik kon hem niet goed vinden tussen de koeien, dus de boerin riep “Gustaf” en jawel, de stier keek op en duidelijk onze kant op. We hebben twee nachten gestaan, broodjes ’s morgens aan de spiegel, verse rauwe melk en verse eieren. Heerlijk.
Woensdag zijn we dus het park in geweest. Je kunt op twee manieren, te voet en per safari-trein-wagen-truck-dinges. Wij willen te voet. Weer met het trammetje, nu naar het begin van het wandelpad. Het is een rondwandeling van naar keuze 2,5 of 5,5 kilometer. De langste dus. Het leek alleen veel verder. 5,5 km zou je makkelijk in anderhalf uur moeten kunnen afleggen, maar wij hebben er bijna vier uur over gedaan. Kennelijk hebben we veel tijd besteed aan de vele uitzichtpunten, dierenverblijven, het boomkruinpad en noem maar op. In het begin was ik een beetje teleurgesteld. We zien in het eerste deel vooral afgeheinde stukken met verschillende hertensoorten. Ze zitten per soort in hun eigen omheining. Dat was niet wat ik me had voorgesteld bij de presentatie van het park. Vooral het stuk met de wilde zwijnen was deprimerend. Dat zegt niets over de kwaliteit van het park of de verzorging van de dieren, maar wilde zwijnen slopen alles waar ze bij kunnen. En als ze in een omheining zitten wordt dat één enorme modderpoel. Alle vegetatie behalve volwassen bomen wordt tot 30 cm onder de grond weggevreten.
Er waren ook roofvogels in grote vliegkooien en een rots met gieren. Die gieren kunnen niet meer vliegen. Ze zijn in aanvaring gekomen met windturbines en daarbij blijvend beschadigd. Vogelbeschermings-organisaties in de landen waar ze van nature voorkomen peppen ze weer een beetje op en Domaine des Grotts de Han geeft ze dan een relatief rustige en veilige oude dag. Dat vind ik dan wel weer mooi.
Het park heeft ook een van de weinige Veelvraten die in gevangenschap worden gehouden. De Veelvraat is de grootste marterachtige en leeft solitair. Er was er dus ook maar een in een enorm areaal. Hij was net gevoerd en we hebben wel een half uur staan kijken hoe hij alle stukken vlees ergens op zijn territorium verstopte. Druk baasje, vermakelijk gezicht.
Er zijn ook Bizons, die bevinden zich zoals bijna alle dieren op grote afstand in hun enorme weide. Inzoomen dus en vooral met de verrekijker bewonderen. Onmisbaar attribuut in dit soort parken. Of bij wandelingen in het algemeen.
Kortom, het weer is goed en de wandeling is leuk. We hebben ervan genoten.
De weidevlakten van het park
Het natuurlijke gedrag van goed gevoede dieren in gevangenschap.
Deze ook, heel natuurlijk gedrag
De enige actieve van het roedel
Zal nog wel een jonkie zijn
Zoek de Lynx
De Veelvraat en zijn voer
Hij is er maar druk mee
Bizons ver weg
De Bizonstier is enorm
Het trammetje schudt nogal, alle foto’s bewogen.
Leuke oude bankjes
De stoel van de trambestuurder.
[tb_google_map]
This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.
