Zondag 17-6-2018

De route naar Rocamadour. Onderweg werd de (gloednieuwe) koppeling schijnbaar warm en ontkoppelde niet goed meer. Gelukkig weet ik dan wat te doen. Even stoppen en de koppelingskabel bijgesteld, alles weer OK.

Maandag 18 juni 2018

Rocamadour is na Lourdes de tweede bedevaartplaats in Frankrijk. Het is gebouwd op de plaats waar 800 jaar geleden het perfect bewaarde lichaam van een heremiet werd gevonden. Volgens de overlevering (bordje ter plaatse) wist niemand wie het was, maar hebben ze hem de naam Amadour (de liefhebbende) gegeven. Omdat hij in een rots is gevonden heet de plaats nu Roc-Amadour. In die tijd, de 12e eeuw, wist men al snel een heilige bij een onbekend lichaam te vinden.

Volgens Wikipedia:

De naam van deze heilige plaats is van het Occitaanse ‘roc amator’; de rots van Amadour. Deze rots is in de vroege middeleeuwen uitgekozen door Sint-Amadour als woonplaats. Sint-Amadour leidde een kluizenaarsbestaan en wordt in een legende geïdentificeerd met Zacheüs, een leerling van Jezus. Hij is ook de man van Sinte-Veronica, met wie hij samen vanuit het Heilige Land hiernaartoe vluchtte. In de 12e eeuw werd het lichaam van Sint-Amadour nog geheel intact aangetroffen in een tombe in de bergwand. Het lichaam werd in de kapel gelegd waar men vervolgens op zijn wederopstanding wachtte, die echter niet kwam. Later is het lichaam door de protestanten tijdens een van de vele godsdienstoorlogen verbrand.

Link naar het volledige artikel.

Je leest al dat het chronologisch niet helemaal senang is. Een leerling van Jezus kan onmogelijk in de vroege middeleeuwen een woonplaats in Frankrijk hebben gevonden en daar dan pas zijn overleden. Maar alla. Er is overigens weer een reliekschrijn met (een) rest(en) van Amadour. In 2016 teruggevonden in een reliekschrijn en geschonken door het Vaticaan. Kennelijk zijn de resten van het lichaam na de verbranding (door de hugenoten) door de katholieke kerk gered.

Voor iemand als ik, die niet religieus is, allemaal wat moeilijk te plaatsen.

De plaats Rocamadour is echter geweldig. Het bestaat uit drie lagen: het bewoonde lagere deel, de heiligdommen in het middelhoge deel en het kasteel op de overhangende rand van het plateau helemaal bovenop. Erg indrukwekkend. De rots is zo steil dat je alleen via trappen naar boven kan. (Inmiddels is er ook een tweetal liften gebouwd waar wij gretig gebruik van hebben gemaakt.) Onderin natuurlijk erg toeristisch. De heiligdommen echter sereen en indrukwekkend. Een bezoekster kwam op haar knieën de laatste trap op. En misschien wel alle 213 treden, je weet maar nooit. Erg devoot.

Het kasteel is een hotel voor pelgrims geworden en alleen een omloop op het dak is voor 2 EUR te bezoeken. Wel een waaanzinnig uitzicht. Je kijkt door de overhang van de rots vanaf het kasteel loodrecht naar beneden in de straat op het eerste niveau.

Wij hebben van het bezoek genoten. Helaas was ons geloof niet groot genoeg voor een wonder. Ina’s heup is nog steeds sleets.

Hier de foto’s.

Zaredag 16 juni 2018

Vandaag eerst boodschappen gedaan met de fiets en aanhangertje. We hebben gisteren besloten nog een dag te blijven voor het H.T.-L.-museum en komen dan een dag eten en drinken te kort. Dat willen we natuurlijk niet 🙂 Het aanhagertje begint sleets te raken. De flexibele koppeling in de dissel is bijna afgescheurd. Moet dus eigenlijk gerepareerd worden, maar ik weet niet of we daar nog reservedelen voor kunnen krijgen. Het is een zwitsers product. ik zal eens zoeken op internet. Zo heb ik indertijd de dissel ook gekocht. Via Jürg. Vanavond maar eens zoeken. Inderdaad. Reservedeel kan worden besteld voor € 30,— ex verzendkosten. Daar zit dan ook een riempje bij dat ik niet gebruiken kan. Jammer. Maar ik weet nu dat het van Polyurethaan is. En zo’n staf PU kun je gewoon op internet kopen voor een paar euro. Dan heb ik voorlopig koppelingen genoeg 🙂

Om twee uur is het museum weer open, dus op pad.

Het museum is een enorme collectie van het euvre van HTL. Het begint met schilderijen, dan portretten, portretten in opdracht, zijn werk over de bordelen van Parijs en tenslotte zijn bekendste werken, de posters voor optredens van artiesten en de Moulin Rouge. We hebben geen foto’s van werk van HTL gemaakt. Die vind je veel mooier als je deze link volgt naar Wikipedia.

Eén schilderij van zijn eerste leermeester vond ik ook erg mooi.

Met het bijschrift:

We zijn nog met zo’n toeristentreintje door de stad gereden. Was ook erg leuk. Alleen kwamen er een paar Fransen op het bankje voor ons zitten waarvan er een zo penetrant stonk dat ik bang was dat het in mijn kleren zou gaan zitten. We liepen het risico dat onze blinde hond ons niet meer zou herkennen. Gelukkig af en toe een windje zodat we weer adem konden halen. Nog wel een paar leuke foto’s

Een mooie tijd in Albi, maar morgen weer verder, naar Rocamadour.

Vrijdag 15 juni 2018.

Vanmiddag naar het centrum van Albi gefietst. Over de Pont Vieux, een brug over de Tarn met 8 bogen uit 1026, dus bijna 1000 jaar oud. Op het kerkplein staat de gefortificeerde kathedraal. Dit is het grootste uit baksteen opgetrokken gebouw ter wereld. 113 m lang, 35 meter breed en de toren is 78 meter hoog. Van binnen is alles beschilderd. 18.500 m² fresco’s in de kerk. Die fresco”s zijn nog nooit gerestaureerd en in opmerkelijk goede conditie. De kleuren zijn nauwelijks vervaagd en vooral het blauw van het gewelf is nog steeds heel levendig en prachtig om te zien. We hebben hier de hele tour met audio-guide gedaan. Zowaar in het Nederlands. Was erg leerzaam. Ook erg door de kerk geschreven. De zendingsdrang en het “heilig zeker weten” waren duidelijk merkbaar. Niettemin een indrukwekkende ervaring in deze unieke kathedraal.

Een leuke beschrijving (Engels) vindt je hier: La Cathedrale Sainte Cecile Albi

Albi is ook de geboorteplaats van Henry Toulouse-Lautrec aan wie een museum is gewijd. Dat gaan we morgen nog bezoeken.

Hier de foto’s van de kathedraal, ze spreken voor zich. Neem de tijd.   🙂

Vandaag een rijdag. We gaan we naar Albi. Een bisschopsstad met een prachtige kathedraal een kilometer of 130 naar het zuidwesten. We hebben gisteren besloten niet verder te gaan naar Barcelona. Er is daar dit weekend een DJ-festival gaande en de campings vragen daar nu de hoofdprijs. Dan moet je denken aan 60 Euro per nacht,  alleen voor de hond vragen ze al 8 Euro. Niet normaal. We gaan dus nog een keer verder naar Albi en daarna terug naar het noorden, naar Rocamadour. Daar zijn we ook nog niet geweest. Van daar gaan we rustig terug richting huis.

Onze route vandaag:

Eerst nog even boodschappen doen. Ik denk dat we er vandaag drie uur over doen. Het eerste stuk is nog door bergachtig gebied.

De rit viel reuze mee. Maar twee uur en een kwartier over gedaan. Pittige hellingen, dat wel. 11% op sommige stukken. Nog geen record, we hebben wel eens 18% gedaan. Dan ga je in de eerste versnelling naar beneden en moet je nog vaak bijnemen. Om 14:20 aangekomen op de Stellplatz in Albi. Een gravelveld zonder vorzieningen, maar dat stoort ons niet. We kunnen zonder problemen 5 dagen blijven staan. Dan zijn onze drie toiletcassettes vol. Stroom kunnen we van het aggregaat krijgen, maar dat hoeft ook pas na drie dagen. Tenzij we de airco aanzetten voor de hond. Dat doen we als we DJ in de camper achterlaten om in de stad een museum of kerk te bezoeken. We kunnen nu het aggregaat vrijwel geruisloos in de aanhanger laten draaien en via de normale 220V aansluiting de camper voorzien.

Morgen gaan we de stad in en de kathedraal bekijken. Hier onder een foto van de overnachtingsplaat. Onze camper staat uiterst rechts.

Van Fleurie zijn we naar Laguiole gereden. Dat was ongeveer 300 km. Nou lijkt dat niet zo veel, maar omdat we geen tolwegen willen rijden plant onze navigatie ons over de N- en D- wegen. Tussen Fleurie en Laguiole ligt het “Central Massif”, inderdaad, een bergachtig gebied. Mijn Zwitserse vriend Juerg zou zeggen:”Bergen?? welnee, dat zijn heuvels”, maar het Hymertje moest er behoorlijk aan trekken. Komt nog bij dat we meteen buiten Fleurie een afslag misten en dus nog wat extra mochten rijden. Zelden ben ik zo mooi verkeerd gereden. Een prachtige rit. Met een stop voor de lunch en boodschappen wel 7 uur onderweg. Maar geen spijt van.

In Laguiole zijn een stuk of 10 winkels waar je het beroemde Laguiole mes kunt kopen. De naam is niet beschermd, het is geen merk, maar een bepaalde vorm. Dat betekent dat iedereen die vorm mag maken. ook in Pakistan en China. En daar komen dan ook alle messen onder de 80 Euro vandaan. Er is Frankrijk een stichting die certificaten uitreikt voor “levend erfgoed” Zeker 6 van deze messenwinkels zijn daar bij aangesloten. Het zijn dan ook eigenlijk kleine en grote smederijen. De messen die zij maken en verkopen dragen hun eigen merk. Niet bijvoorbeeld “Laguiole” of iets dergelijks. Een goed, handgemaakt zakmes kost dan ook minstens 150 Euro. De limit naar boven is natuurlijk onbegrensd. Een van de smeden maakt high-end kunstwerken die oplopen tot 1600 Euro. Er is ook een museum bij een van de grootste en oudste smederijen. Hier is de link. Algemene info over de Laguiole messen vind je hier op Wikipedia

Ik kon het niet laten en heb mij verwend met een echt, handgemaakt Laguiole zakmes van Honore Durand. Prachtig bewerkt, met olijfhouten heft en bewerkt lemmet. In matte uitvoering met aangesmede Abeille (bij).

De foto’s van het mes, de rit en het plaatsje vindt je hier onder.

« ‹ van 2 › »

We willen naar Languiole, messen kijken. Omdat dat in een keer te ver is heb ik een tussenstop in Fleurie ingelast. Dat ligt iets zuidwest van Macon. 30 jaar geleden zijn we met een gehuurde camper op die camping geweest. Ben benieuwd wat er veranderd is.

Deze rit was lekker rustig. Op zondag is er nauwelijks vrachtverkeer.

Ina heeft onderweg en op de camping de foto’s gemaakt. De camping was behoorlijk veranderd. Er is nu een zwembad en een tennisbaan bij, stacaravans en wijnvaten om in te slapen. Het regende vooral, dus we hebben niet uitgebreid over de camping gewandeld. Wel even onder de luifel in de regen buiten gezeten.

Ik ben een paar dagen weggeweest. Geen WIFI verbinding, kon slecht uploaden. Werk nu weer een beetje bij.

9 juni doorgebracht op de Camping de l’ill in Mulhouse. Gemeentecamping met eenvoudige maar adequate voorzieningen. Met de ACSI Card voor ca. € 12,50 per nacht all in. “Kann mann nicht mekkern” zoals men in Duitsland zou zeggen.

Ina heeft vandaag het eerste droogrek volgewassen en ik ben vanmiddag naar de befaamde Cité d´autmobile geweest. Dit is een (inmiddels) Nationaal Automobiel Museum. De collectie is gebaseerd op de initiële collectie van Fritz Schlumpf, een gefortuneerde textielmagnaat. Een groot deel bestaat uit Bugatti’s waar de man een duidelijke voorliefde voor had. Dat maakt dat het tijdsbeeld een beetje scheef is komen te liggen, maar voor de liefhebber is dat geen enkel bezwaar. Hier staan bijvoorbeeld twee van de ooit zes verkochte Bugatti Royales. Prachtige monsters van 6 meter lang met een gewicht van meer dan drie ton en 300 PK onder de kap. Een kap die overigens meer dan helft van lengte van de auto besloeg.

Ik ben een aantal jaren geleden al eens met Ina geweest, maar dit keer was er ook een show met bekende rijdende exemplaren uit de auto-geschiedenis. Ik heb er een paar filmpjes van gemaakt, maar ik kan die nu niet uploaden. Daarnaast natuurlijk een macht aan foto’s

« ‹ van 2 › »

Zo, na een lang weekend met schuttersfeest en onkruid opruimen zijn we eindelijk weer op pad. Dinsdagmiddag vertrokken en wel 15 (ja, vijftien) kilometer gereden naar Wesel. Camperplaats “Romerwardt”. Even tot rust komen. Vertrekken is bij ons altijd een hectische gebeurtenis. Er moet op het laatste moment nog van alles en met zo’n tuin is er altijd nog wel iets wat je eigenlijk had moeten doen. We vertrekken daarom altijd later dan gepland en komen dan de eerste dag niet zo ver.

Van de Römerwardt op woensdag naar het zuiden. We willen zo ver mogelijk door Duitsland naar beneden omdat er veel meer overnachtingsmogelijkheden zijn dan in Frankrijk. Op naar de snelweg dus. Niets voor mij. Met 85 km/uur (door de aanhanger) is er zo ongelofelijk weinig aan, dat ik mijn ogen bijna niet open kan houden. Twee stops en 320 km verder een plekje gezocht om te overnachten. Bij toeval komen we zo in Ladenburg terecht.

Dat blijkt een alleraardigst oud stadje te zijn. We besluiten een dag te blijven en een rondgang door het oude hart te maken. Veel vakwerkhuizen uit de periode 1500 – 1700. Erg mooi. Tenslotte is een leuke vakantie belangrijker dan een doel. We zien wel hoe ver we komen dit jaar.  Morgen verder naar Mulhouse. Hier een paar foto’s van Ladenburg.